Renata Piżanowska-Zarytkiewicz

Śpij, Mirabelle

 „Dzieło miłości, miłości do Paryża, miłości do Mirabelle”

- William Wharton

Takie chwile nie mają wstępu. Zwykle są początkiem końca, choć koniec ich rozpoczyna trwanie tego, co umrze szybciej niż się tak naprawdę zacznie. I chociaż początek zazwyczaj radosny to zakończenie tego bywa smutne, bo postawienie kropki za jednym z nawiasów życia jest zamknięciem jakiegoś zdania w opowiadaniu o nim. Takie momenty nie inspirowane niczym i nikim bywają spontaniczne i mimo swej krótkodystansowości nie zasługują na miano chwilowej dziwki. Brak w nich bowiem typowego wyuzdania i kupiectwa, a niewinność z jaką tryskają pozostawia cnotliwy posmak. I chociaż zawsze ulatują w chwili, gdy zasypiamy zmęczeni tymże szczęściem, to jednak warte są pamiętania. Pomnożone sekundy tworzą minuty, zwielokrotnione godziny - dni, potem tylko tygodnie, miesiące…  A potem? Nieskończoność to tylko falująca kreska…

Nie pamiętam ani daty, ani godziny, ani chwili… Tylko te momenty. Jakieś ptaki z puchem pisklęcym unoszące się nad placem Furstenberg jakby zwiastowały nadchodzący nowy dzień, dzisiaj chyba słoneczny. Sekwana przesunęła szal z wody, kiedy przejechał bateau-mouche, nastroszyła włosy, potem przeczesując z gładka na prawo oparła się o wybrzeże. Malarze niewzruszenie łaskotali swe płócienne kobiety szczeciniastym pędzlem. Gdzieś dobiegał nierówny dźwięk katarynki. Zaskrzypiały drewniane okiennice, kiedy jakaś kobieta chciała do domu wpuścić promyk porannego słońca. Nad głowami spacerujących ludzi przeleciało stado gołębi. Dzwony z pobliskiego Saint-Germain-des-Prés przesunęły wskazówkę zegara.

Kiedy biegałem dookoła słupa, w kółko, żeby zobaczyć niebo jak z karuzeli, obłoki ułożyły mi się w portret Mirabelle. Ptaki, które rano przeleciały nad nadbrzeżem teraz tańczyły obok niej roztrzepując po placu swoje pióra, a te niczym płatki śniegu, kołysząc się z lekka opadały na betonowy chodnik. Cicho i bezszelestnie. Zupełnie jak moje uczucia. Widziałem jak były z nią blisko. I te ptaki, i te uczucia… Zatrzepotały. Rzęsy rozgoniły poranne promyki słońca, które czochrały jej oczy. Oczy nie oczy, lusterka, fotografie… Jakieś myśli patrzące… Lekko spłoszone ptactwo rozpierzchło się po niebie i zamarło na nim w gwiezdnej konstelacji. Czas przepłynął obok twarzy chmurą, rzucając cień, którego nie dostrzegła. Nie zobaczyła… Nie widziała… I może dobrze, gdyż przesunął się tak szybko, że sam nie zauważyłem, kiedy zbliżył się w kierunku zachodu. Dostrzegłem łzę. Może jakiś malarz zbyt energicznie strzepnął pędzel? Trzymałem się słupa oburącz i powoli opuszczałem na ziemię. W końcu przysiadłem, dalej trzymając metalową powierzchnię. Nie widziałem, kiedy uliczna latarnia rozbłysła własnym światłem.

 Jacques, powiedz… Powiedz, dlaczego ten czas płynie szybciej niż chmury wietrznego dnia. Boję się. Boję się, że kiedyś się obudzimy i zobaczymy, że na tym niebie, na naszym niebie nie ma chmur. Nagle się skończą. Nie będzie wtedy nas? Co zrobimy Jacques? Czy nasze niebo to to, co widzimy nad sobą jak leżymy? Zachowaj dla mnie jego kawałek. Proszę. Podasz mi go na talerzyku jak porannego croissanta. I tylko ta żółta gruszka pozostanie na wieki utopiona w szklanej karafce na drewnianym stole…

Spojrzałem na pobliski posąg Diderota. On też zamarł wpatrzony w gwiezdne gołębie, które teraz świeciły na wieczornym niebie. Patrzył na nie chyba zupełnie tak samo jak ja. Jakiś malarz oparł o jego stopy niedokończony obraz. Kobieta w czerwieni z gołębiem na dłoni. Brakowało twarzy. Brudne pędzle spakowane w plastikowy worek mają poczekać do jutra. Twarz kobiety chyba też.

 Z mieszkania na piętrze dobiegł dźwięk klawesynu. Preludium Bacha deszczem zapłakało nad pobliskim placem rozmywając tajemniczą postać z obrazu. Wśród mokrych pocałunków poczułem na dłoni lekki dotyk motyla. Zupełnie dziwne uczucie. Tym bardziej, że nocą tylko ćmy usiłują popełnić samobójstwo w pobliskiej kawiarence i to jeszcze na oczach zakochanej pary. Jak mgła, która strzepywała pyłek z pręciku kwiatowego spadały na moją rękę resztki delikatności bibułkowego owada. Wszystko było ponad mną, ponad normalnością człowieka. Bałem się, iż każde moje drgnięcie zabije to uczucie, uczucie z jakim motyl przenikał moje ciało. Tylko Mirabelle potrafiła tak całować rzęsami…

Pocałowałaś mnie wtedy jakoś inaczej, jakbyś wiedziałaś, że będzie to pożegnanie? Uśmiechnęłaś się i wtuliłaś w moje ciało. Trzymałem cię mocno. Tylko w ten sposób mogłem zatrzymać taką tajemnicę i strzec, choć wiedziałem dobrze, że wtedy trudno utrzymać przy życiu miłość.

Kiedy zamilkłaś, poczułem się ślepy. Wieża Saint-Germain-des-Prés zamknęła na wieki moje uczucie. Niczego nie mogłem wymusić, zwłaszcza tego, co dotyczyło miłości i śmierci. Te kobiety nigdy nie odrzucają. Pierwsza prawdziwa miota w bezwstydnym szale pożądania zamykając drzwi rozsądku, włącza w siebie wszystko, druga obłapia nie zważając na protesty, przydusza ułomność. Nie płacz gołębiu nad uśpionym sercem. Teraz samotne, zaklęte w kościelnym dzwonie ogłasza światu rytmicznie czas bezwzględności. Wszystko ma swoje miejsce i swój czas. Mój zegarek spóźnił się o pół wieku. A mój fotel został obrócony do tyłu i położono na nim kartkę z napisem zarezerwowano.

Paryż zawsze uśmiecha się porankiem. Słychać jak z trzaskiem opadają na ziemię poranne brukowe wiadomości. Ktoś pospiesznie biegnie. Malarze dalej bezwstydnie rozkładają nogi sztalugom. Tylko Sekwana jakby dzisiaj nadzwyczaj spokojna. I te gołębie… Śpij, Mirabelle.

 A wiesz, dzisiaj dzwony jakby biły trochę później…

Powrót do spisu treści 5

Dalej 4