Źródła

Wszystkie proponowane trasy zostały przejeżdżone przez autora, niektóre wielokrotnie, w rozmaitych warunkach pogodowych i drogowych. Opis trasy wynika więc z doświadczeń osobistych, wspartych topograficznymi danymi z map 1:50000 wydanych przez Vojenský kartografický ústav w Harmańcu. Dane historyczne i z zakresu historii sztuki, jeśli nie udało się dotrzeć do osobnych, monograficznych opracowań, pochodzą z Krajoznawczego słownika miejscowości na Słowacji (Vlastivedný slovník obcí na Slovensku, Bratislava 1977), przewodników z serii Turistický sprievodca ČSSR i niektórych innych publikacji o charakterze informacyjnym. Muzea, galerie i skanseny - w większości zwiedzane osobiście - mają opisy i adresy podane na podstawie ich własnych folderów i przewodników lub publikacji Slovensko - sprievodca po múzeach a galériách (Bratislava 1994) oraz Vladimír Tkač, Slovensko - Krajina kultúrnych pokladov (Opava 1993). Aktualizacja danych wg informacji internetowych. Zestaw hoteli według własnych obserwacji oraz na podstawie publikacji Hotel Guide - The Slovak Republic 1995 (Komárno 1995). Najładniej wydaną publikacją z zakresu historii sztuki głównych miast Słowacji jest Slovensko - prechádzky storočiami miest a mestečiek (Bratislava 1994). Niestety dane historyczne tam zawarte częstokroć obarczone są dużą liczbą błędów i korzystanie z tej książki jest dość ryzykowne.

Historia Słowacji i poszczególnych miejscowości oparta jest na kilku publikacjach polskich i słowackich (niekiedy dokonujących wzajemnie sprzecznych interpretacji faktów), spośród których najważniejsze to przedwojenna praca zbiorowa pod red. Władysława Semkowicza Słowacja i Słowacy (Kraków 1938), publikacje Teofila Modelskiego, Jána Beňki, Tadeusza M.Trajdosa, Julii Radziszewskiej oraz Nory Baráthovej i Ivana Chalupeckiego.

Wyczerpujące, ale bardzo przestarzałe przewodniki, po nieco mniejszym terenie publikowali przed wojną Mieczysław Orłowicz (Ilustrowany przewodnik po Spiszu, Orawie, Liptowie i Czadeckim, Lwów-Warszawa 1921), oraz Jan Reychman (Przewodnik po Podhalu, Spiszu, Orawie i północnej Słowacji, Warszawa 1937). Obydwa, niestety, mają prócz turystycznych również założenia propagandowe. Przewodnicy tatrzańscy dysponowali do tej pory skryptem, opublikowanym na prawach rękopisu przez Mariana Kunickiego pt. Trasy turystyczne na słowackim Podtatrzu (materiały dla przewodników tatrzańskich), Katowice 1989. Kierowcom proponowano dotąd dwa przewodniki, obydwa bardzo lakoniczne: słowacki Radka Roubala, Autom po ČSRR. Slovensko (Bratislava 1976) i Tomasza Osadowskiego, Słowacja nie tylko dla narciarzy (Łódź 1993). Taternicy i turyści tatrzańscy mają do dyspozycji przewodniki Witolda H. Paryskiego Tatry Wysokie, przewodnik taternicki (t. 1-15, Warszawa 1951-88), Mariana Kunickiego i Tadeusza Szczerby Słowackie Tatry Zachodnie (Warszawa-Kraków 1992) oraz Józefa Nyki Tatry Polskie i Słowackie oraz Pieniny (liczne wznowienia). Szczegółowy wykaz literatury i kartografii (bez folderów i informatorów oraz planów miast) znajdzie Czytelnik na końcu książki.

Dalej F
E Powrót do "Spisu treści"