Wanda Szado-Kudasikowa
* * *
Luty sie ozpłakoł
tak po babsku
rzewliwie.
Wisom dyscowe krople
na smrekowyk gałęziak
jak
łzy na rzęsak
zakiela namysłom
spłynąć potóckami
po licak.
Kany sie podzioł
tyn mroźny miesiąc
kie zgrzypioł sniyg pod nogami
a na oknak
co rano zakwitały na nowo
zacarowane ogrody.
Cosi tajemnego
i niedobrego
zastrzego sie w mroku.
Dejze Boże
coby ucichło światowe płakanie.
Niekby jesce trochę radości
położyło sie
wroz ze słonkowym promieńckiem
na brzegu pościeli
coby sie jom mogło
pogłoskać palicami
i ogrzoć zasmucone serce.